Γειά σας φίλοι και φίλες,
πρόσφατα βρέθηκα σε ένα μπαράκι με ζωντανή μουσική..
εκεί που ακούγαμε τη μουσική μας και προσέχαμε τη κάθε μας κίνηση όπως κάθε στιγμή της ζωής μας μην γίνουμε ρεζίλι, στο μαγαζί μπαίνει ένα περίεργο ζευγάρι μεγάλης ηλικίας και κάθετε και αυτό σε μια άκρη.
Μετά άρχισαν να κάνουν κάτι περίεργες κινήσεις σαν μπαλέτο να το πω.. σαν να χάνονται στο δικο τους κόσμο να το πω.. αντιλαμβάνεστε..
Όλοι γύρισαν αμέσως και τους έβλεπαν καλα καλά και μερικοί σχολίαζαν, άλλοι γέλαγαν και άλλοι προσπαθούσαν να τους μιμηθούν για να σπάσουν πλάκα! Δεν λέω και εγώ τους σχολίασα στην αρχή στην παρέα μου αλλα όσο τους κοίταγα όλο και περισσότερο συνηδητοποιούσα κάτι.. φαίνοντουσαν και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι στη κοσμάρα τους, ανέπαφοι απο τι κοροίδία που έπεφτε εναντίον τους.. πολύ ήρεμοι. απολάμβαναν πραγματικά τη μουσική και την ατμόσφαιρα.
Όλοι λίγο πολύ θα θέλαμε να εκφραστούμε κάπως κατα κόσμο περίεργα.. και όμως μένουμε εκεί ανέκφραστοι και σοβαροί χωρίς να απολαμβάνουμε την έμπνευση της στιγμής . Και πάντα κάτι μένει απο όλα αυτά ίσως ένα κρυφό παράπονο που δεν μπορούμε να εκφραστούμε όπως ακριβώς μας "βγαίνει" γιατί θέλουμε να μην διαφέρουμε απο τους άλλους..
Και όμως ίσως αυτή η διαφορά είναι που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς ως είδος! Μηπως είναι καιρός να αγαπήσουμε τη μοναδικότητα μας και να αδιαφορήσουμε για τι κοινή γνώμη??
